Een jaar geleden kreeg ik het idee dat ik misschien langzaamaan aan een driewieler moest gaan denken omdat het met een tweewieler steeds moeilijker fietsen en vooral afstappen werd. Het heeft wel een hele tijd geduurd voor het zover was maar vorige week is hij eindelijk gekomen, mijn easy rider. Het is echt de Harley Davidson onder de driewielers. Hij is lang en robuust en doordat de zitting laag is, is het stuur hoger. Er zijn allerlei handigheidjes aan. Zo kan ik achteruit rijden, er is een knopje dat de fiets zelf begint te rijden en dan kan ik mee gaan trappen, ik hoef hem niet in gang te trappen. En vooral de achteruitkijkspiegel vind ik geweldig. Het is even wennen maar ik probeer elke dag een stukje te rijden en het gaat steeds beter. Nu moet ik niet voor elk boodschapje iemand anders op weg sturen maar kan ik zelf weer gaan. En als ik ergens heen wil dan hoef ik mijn jas maar aan te doen en mijn fietssleutel te pakken, een stuk meer vrijheid dus.
Gisteren riep iemand: wow, dat is een sjieke Harley Trapson!
Als je een reactie geeft op deze blog wil je dan even je naam erbij zetten? Als je geen account bij blogger hebt dan ben je anoniem voor hem.