VREDE

Het is echt lang geleden dat ik nog iets geschreven heb. Om iets te schrijven moet het heel rustig om me heen zijn en het lukt ook alleen maar als ik helemaal in mijn eentje ben. In de zomerperiode is dat bijna niet zo geweest. Ik heb genoten van andere dingen, maar ik had geen ruimte in mijn hoofd om iets te schrijven.

Het is zo’n beetje als jongleren, hoe meer dingen er gebeuren of anders zijn dan normaal, hoe meer mensen er in huis zijn met des te meer ballen moet ik jongleren.

De laatst weken heb ik het moeilijk en daardoor komt er weer niets op mijn blog. Maar nu las ik vanmorgen een tekst in de bijbel en die wil ik toch doorgeven. Die tekst is niet nieuw voor me, ik heb hem al vaak gelezen maar soms is het of er even met een schijnwerper op wordt geschenen en is wat je leest zo ineens dichtbij en zichtbaar.

“…en de vrede van God, die alle begrip te boven gaat, zal uw harten en uw gedachten bewaken in Christus Jezus!”

Filippenzen 4:7

ONTVANGST

Ik had een hele grote schotelantenne, niet in het echt maar in mijn hoofd. Daarmee ving ik heel veel signalen op, vaak waren die helemaal niet bedoeld voor mij en ook vaak onbelangrijk. Je kunt je misschien wel voorstellen dat dat erg vermoeiend was. Ik zag en hoorde en voelde veel te veel. Dat had ik niet door op dat moment, pas later heb ik dat ontdekt. Ik had ook niet anders willen zijn, ik moet er niet aan denken.

Tegenwoordig heb ik maar een hele kleine antenne, zoiets wat op je draagbare radio zit, één sprietje. Daarmee vang ik alleen de signalen op in mijn buurt en die voor mij bedoeld zijn. En het fijne is dat ik de schakelaar heb gevonden om de ontvangst even te stoppen. 

Hoe dit proces van de schotelantenne naar dat ene sprietje is gegaan kan ik je niet vertellen, het is gewoon gebeurd. Ik ben er zeker van dat God daar Zijn hand in heeft. De liefdevolle Vader die weet wat ik nodig hebt, die elke dag kracht geeft.

'S MORGENS VOOR DE KOFFIE.....

Dat ik een ochtendhumeur heb wil ik nu niet beweren maar om op gang komen heb ik wel een tijdje nodig. Het eerste uur van mijn dag zie ik wat voor me ligt niet zo zitten. Ik weet dat het er een moment komt dat ik het wel weer zie zitten en het is de kunst om op dat moment te wachten. Te genieten van mijn ontbijtje, een spelletje doen op de iPad, knipogen naar de hond die altijd eerst nog een dutje doet en niet teveel van mezelf te verwachten.

Vanmorgen kreeg ik op Facebook een herinnering van 3 jaar geleden, toen moest ik een MRI laten doen waaruit bleek dat een deel van mijn kleine hersenen kleiner waren dan normaal moest zijn. Er moesten toen nog heel wat onderzoeken gebeuren om een diagnose te stellen. (Op andere plaatsten op deze blog kun je lezen wat die uitslag is geworden) 

Wat ik na die drie jaar wil zeggen is:

Dag na dag, stap voor stap wil ik Jezus volgen.

Hand in hand, heel de weg wil ik gaan met Hem.

Als ik twijfel staat Hij klaar, Hij is bij mij in’t gevaar!

Dus stap voor stap, hand in hand wil ik gaan met Hem

Ik ben niet alleen, er is Iemand die mijn hand vasthoudt! En daarom kan ik de dag aan! En nu is het tijd voor koffie ;-)

DANKBAAR!

Toen ik deze morgen wakker werd lag er een beetje sneeuw en ik vond dat het wel gedaan mocht zijn met de winter! Het is tijd voor lente, iedereen heeft zo’n zin in zon.

Een uurtje of wat later was de sneeuw weggesmolten en nu schijnt heerlijk de zon. Ik ben vanmorgen naar de kinesist geweest en heb een rondje met de hond gewandeld. Genoeg beweging voor vandaag. Vanmiddag zit ik lekker in mijn relax zetel met de voetjes omhoog. Muziekje op de achtergrond, puzzelboek en haakwerk bij de hand, de zon schijnt door de pasgewassen vensters dankzij de poetsvrouw… Zoveel om dankbaar voor te zijn!

MET VALLEN EN OPSTAAN

Mijn lichaam wil niet zo de laatste maanden. Hopelijk is het gewoon een slechtere periode en gaat het over een tijdje weer beter. Straks als de winter voorbij is en de temperatuur wat aangenamer en als ik wat vaker de fiets kan pakken, dat zou me wel goed doen!

Doordat ik snel uit mijn evenwicht raak ben een paar keer gevallen, gelukkig zonder nare gevolgen. Het is wel even schrikken en ik ben daarna wel voorzichtiger, ik let erop dat ik stevig sta en dat er niets onder mijn voet is waardoor ik het evenwicht kwijt raak, want dan ga ik wankelen en boem, daar ligt ze.

Een paar weken geleden was ik aan de telefoon met mijn schoonzus. Zij zit in een tehuis in Noord Holland. Te ver om haar vaak te bezoeken, maar ik bel elke week op. De parkiet maakte zo’n lawaai dat ik even een rustigere plek op wilde zoeken en toen ik opstond zat er iets onder mijn voet waardoor ik ging wankelen en plat op de grond ging met telefoon en al. De jongens schrokken zich een hoedje en hielpen me overeind. De telefoon gaf ik aan Alex, want het was geen makkelijke positie om het gesprek voort te zetten. Toen ik overeind was gekrabbeld hoorde ik Alex zeggen tegen Ellen: “Rineke komt zo hoor”.