Dat ik een ochtendhumeur heb wil ik nu niet beweren maar om op gang komen heb ik wel een tijdje nodig. Het eerste uur van mijn dag zie ik wat voor me ligt niet zo zitten. Ik weet dat het er een moment komt dat ik het wel weer zie zitten en het is de kunst om op dat moment te wachten. Te genieten van mijn ontbijtje, een spelletje doen op de iPad, knipogen naar de hond die altijd eerst nog een dutje doet en niet teveel van mezelf te verwachten.
Vanmorgen kreeg ik op Facebook een herinnering van 3 jaar geleden, toen moest ik een MRI laten doen waaruit bleek dat een deel van mijn kleine hersenen kleiner waren dan normaal moest zijn. Er moesten toen nog heel wat onderzoeken gebeuren om een diagnose te stellen. (Op andere plaatsten op deze blog kun je lezen wat die uitslag is geworden)
Wat ik na die drie jaar wil zeggen is:
Dag na dag, stap voor stap wil ik Jezus volgen.
Hand in hand, heel de weg wil ik gaan met Hem.
Als ik twijfel staat Hij klaar, Hij is bij mij in’t gevaar!
Dus stap voor stap, hand in hand wil ik gaan met Hem
Ik ben niet alleen, er is Iemand die mijn hand vasthoudt! En daarom kan ik de dag aan! En nu is het tijd voor koffie ;-)
Heerlijk zo’n vertrouwen!
BeantwoordenVerwijderen