Vorige week is mijn oom Jan overleden aan de gevolgen van een corona besmetting. Dat is natuurlijk heel verdrietig voor zijn kinderen en kleinkinderen. En helemaal voor mijn tante, want hij was haar mantelzorger. Tegelijk met het verdriet komen ook herinneringen boven, en één daarvan wil ik vertellen.
Oom Jan plaagde graag en als hij aan de telefoon was deed hij zich vaak voor als iemand anders. Op een dag was ik in het huis van mijn opa en oma, ze woonden daar nog maar net. Ik paste op mijn zusje die toen een paar maanden oud was. De rest was weg, een boodschap doen ofzo. Tring-tring daar ging de telefoon. Met het huis van Kleinendorst zeg ik (ja, ik weet wel dat een huis niet kan praten, maar ik was toen een jaar of 15 of 16 dus wees niet te streng). De man aan de andere kant vroeg me om het telefoonnummer waar hij naar toe had gebeld. Maar omdat mijn opa en oma daar net woonden en ook een heel nieuw nummer hadden kon ik dat niet zeggen natuurlijk. Maar eigenlijk dacht ik dat het oom Jan was die weer eens een grapje met mij uithaalde. Ik zei tegen die man: “ja oom Jan, ik heb je wel door hoor”. Hij bleef maar volhouden dat hij oom Jan niet was en achteraf bleek oom Jan er ook niks mee te maken te hebben.
Er zijn nog veel meer mooie en grappige herinneringen, ik bewaar ze op een speciaal plekje in mijn hart. Zo blijft oom Jan altijd in mijn gedachten. Lieve en grappige oom Jan ❤️