Ik had een hele grote schotelantenne, niet in het echt maar in mijn hoofd. Daarmee ving ik heel veel signalen op, vaak waren die helemaal niet bedoeld voor mij en ook vaak onbelangrijk. Je kunt je misschien wel voorstellen dat dat erg vermoeiend was. Ik zag en hoorde en voelde veel te veel. Dat had ik niet door op dat moment, pas later heb ik dat ontdekt. Ik had ook niet anders willen zijn, ik moet er niet aan denken.
Tegenwoordig heb ik maar een hele kleine antenne, zoiets wat op je draagbare radio zit, één sprietje. Daarmee vang ik alleen de signalen op in mijn buurt en die voor mij bedoeld zijn. En het fijne is dat ik de schakelaar heb gevonden om de ontvangst even te stoppen.
Hoe dit proces van de schotelantenne naar dat ene sprietje is gegaan kan ik je niet vertellen, het is gewoon gebeurd. Ik ben er zeker van dat God daar Zijn hand in heeft. De liefdevolle Vader die weet wat ik nodig hebt, die elke dag kracht geeft.